23 maart – P op de ATB – Robert-Jan Sanderman

Donderdagavond, een bericht van de HTL dat het te koud zal worden om de racer van stal te halen. Komt mij dat even goed uit, net maandag mijn nieuwe setje 27,5″ mountainbike wielen binnen gekregen! Die kunnen dan mooi getest gaan worden.

Zaterdag al vroeg uit bed, kleren aan, nog meer kleren aan! Dan een flink bord brinta naar binnen werken. De ATB word van de haken gehaald en ik maak een eerste rondje door het bosje naast de deur. Bandenspanning mag iets hoger zo met deze droge harde ondergrond. Dan maar op richting de Reggehal. “Ai, er staat nog maar een man of 3”. Zoek een kerktoren in de buurt, “Ah, ik ben nog vroeg”. Langzaam aan druppelen er steeds meer mountainbikers binnen en zo af en toe een verdwaalde racefietser. Uiteindelijk ruim 30 man waarvan 8 op de racefiets! Het startsein klinkt: “Snelle groep vertrekken” Dat kost net wat meer moeite dan normaal nu we allemaal zo op een kluitje uit de wind staan in het portiek van de Reggehal. Onder de bezielende leiding van Anton duiken we met 7 man het bos in. Het tempo ligt niet super hoog.

Uiteraard moeten de nieuwe wieltjes af en toe getest worden. Dus op een aantal STRAVA segmentjes zet ik even flink aan. De wielen voelen goed, de beentjes net niet top. In het bos hebben we gelukkig weinig last van de wind maar als we de bovenberg op rijden komt de wind er toch even flink overheen waaien, snel het bos weer in!

Bij de schaapskooi wacht een kudde schapen, bewaakt door twee honden, op ons. Een van de schaapjes heeft maar oog voor mij. Bij de A1 aangekomen moet ik weer even eigenwijs doen, ik sla als enig onderaan rechtsaf, een stijl klimmtje het talud op, je komt net voor de brug de parralelweg weer op. De rest gaat de normale route links door de lus dus ik moet even wachten tot ze er weer zijn. We hebben de wind bijna in de rug. Anton geeft nog maar even aan dat hij er voor gezorgd heeft dat we nog nooit zo makkelijke de valsplatte sprengenweg op gereden zijn.

Thuis aangekomen bleek dat we hier ruim 32 per uur hebben gereden zonder maar enige moeite te doen om hard te fietsen!

Na de lekkere koffie met cake bij Toontje de kou weer in. Het eerste stuk langs het station vol tegen de wind in! Dat is koud zeg! gelukkig draaien we meteen over het spoor weer om en rijden met de wind mee. Aangezien de vergunning verlopen is blijven we op de vaste blauwe route. Bij het kruispunt Blauw / Zwart kiest Anton ervoor om rechtsaf te gaan de Schouwenburgweg op (of Bergweg Haarle) de lange blauwe route is vanaf daar toch vrij saai. We krijgen de wind van schuin links voor, een andere groep rijd voor ons.

Heel even denk ik dat ik mezelf in kan houden en bij Anton in z’n wiel kan blijven zitten lekker uit de wind. Helaas ben ik hier denk ik nog te jong voor.. Al na een paar meter houd ik het voor gezien en schakel bij. Met Roelof in mijn wiel rijden we plat over het stuur naar de andere groep toe. Geen moment inhouden, gewoon via het zandpad erlangs, dan door totdat we boven zijn. “Ai, dat doet zeer aan de bovenbeentjes”.

Roelof heeft echter de smaak te pakken en rijd ook naar beneden in een flink tempo door! We rijden richting de lichtenbergerdijk, maken nog een klein ommetje door het bos en komen uiteindelijk op de lichtenbergerdijk weer uit. Hier blaast de wind ons genadeloos in onze snoetjes! Bijna recht voor, iets van links komt de wind, snoeihard en snijdend koud. We denken even aan de jongens die de weg op zijn gegaan, wat een bikkels!

Weer rijd er een andere groep een eind voor ons. We rijden kop over kop op de mountainbike, dat is nog niet vaak voor gekomen! Ik druk me een beetje om me wat te sparen voor de eindsprint. Al snel blijkt dat die er niet gaat komen en besluit ik om toch ook maar de kop over te nemen. Ik rijd links langs de waaier en neem de kop over. Het duurt maar en het duurt maar voordat ik weer overgenomen word. “Dan maar blijven trappen denk ik bij mezelf” nog wat platter over het stuur en gewoon blijven stampen. Ik rijd het gat met de voorliggende groep al een mooi eind dicht.

Toch maar eens achterom kijken of ik niet eens een keer overgenomen word. Tot mijn verbazing zie ik dat er niemand meer in mijn wiel zit! “Die 27,5 wieltjes zijn zo gek nog niet” denk ik bij mezelf. Deze kleine overwinning geeft me weer een beetje nieuwe energie en moederziel alleen rijd ik het gat naar de T helemaal dicht. Precies voor de wildroosters sluit ik aan en rijd ik moe maar voldaan en met een goed gevoel over mijn nieuwe wielen, samen met onze HTL huiswaarts!