Van: Henk van Pijkeren
Lente in Twentetocht.
Lente in Twentetocht van CC’75, een nieuwe naam, ook een nieuwe rit?
110 en 170 km’s, dat is veel, als het een nieuwe route is dan moeten we niet eerst naar Nijverdal fietsen maar als het kan bij Rijssen op de route, dat dus op het toerschema gezet.
Na wat mailverkeer met mijn oude club CC’75 blijkt dat allen de naam van de tocht is veranderd maar de route’s het zelfde zijn. (Weinig inventief, liever een nieuwe route met de oude naam.)
Nou ja het staat toch op het tourschema, TCR rijd al 30 jaar rechtstreeks naar Nijverdal, laten we het maar eens een keer anders doen, eerst maar het einde van de route door de Holterberg en dan inschrijven voor de route.
De voortekenen wat betreft P2 waren niet positief, een week er voor kreeg ik al twee verzoeken om maar rechtstreeks naar Nijverdal te rijden. Maar dat was het dan ook, de rest van de club geen commentaar dus wel blijven bij plan A.
We gaan met P2 met 16 man op pad, in een rustig tempo richting de Holterberg.
In de Holterberg was er geen houden meer aan, de ene helft ging er zoals gewoonlijk vandoor om de van de hele week opgespaarde testosteron op te souperen. De andere helft kwam er grommend en brommend achteraan want ik had de zaak bij elkaar moeten houden. Nou dat lukt mij normaal wel maar niet in de berg.
Bij het inschrijven aangekomen had Wim een lekke, mooi getimed, we moesten toch inschrijven.
Na het inschrijven het deel van de route zoals men gewend was. Het was mooi droog weer, een windje uit de noordwesthoek die ons wel regelmatig op de flank pakte zodat we regelmatig in de waaier reden.
Wel vond ik als toerleider dat het niet liep zoals ik dat gewend was, een deel van de groep moest constant getemperd worden terwijl van achteren gemekkerd werd dat het te snel ging. Zie daar maar een eenheid van te smeden. Toerfietsen is een sociale bezigheid maar daar is vanmorgen niets van te merken.
Maar goed, de route is mooi, over verkeersarme wegen, dus wat kan er gebeuren? Nou daar kun je je erg in vergissen, een kruising met in de bocht afgezet met steentjes. Rechte lijn aanhouden maar, tot kort voor de steentjes, zie ik ineens dat deze 5 cm hoger liggen dan het asvaalt van de weg. In een reflex springen met de fiets op de steentjes, maar goed dat ik nog fris er bij zit en een goede reflex heb. Grotere zorg heb ik over de jongens achter mij maar na even heen en weer kijken blijkt toch dat we verder kunnen. Zelfs de mensen vooraan hebben zich hier blijkbaar op verkeken want er werd niet gewaarschuwd.
De wegbeheerders houden over het algemeen niet veel rekening met de veiligheid van fietsers in het algemeen, paaltjes, opstaande randen, ect.
Kort voor de pauze krijgen we te maken met een lekke band, na deze korte maar ongewenste stop rijden we verder naar de eerste pauze.
Tijdens de koffie tref ik een oude ploegmaat van CC’75, terwijl ik hiermee aan het praten ben hoor ik dat er wat jongens aan het overleggen zijn om naar huis te gaan.
Wat is dat nu? Laat ik er toch maar eens bij komen.
De jongens hebben overlegd dat ze naar huis willen, wat heb ik nu aan mijn fietshangen, dit heb ik nog nooit mee gemaakt en begrijp het ook niet, wat is hier aan de hand?
Enkele jongens geven aan wel te willen doorrijden, Frank, Gardus en ik gaan alleen verder. Persoonlijk behoorlijk gefrustreerd, is dit nu waar TCR zo trots op is, “Samen uit, samen thuis”.
Als snel gooi ik mijn frustratie overboord en ga weer genieten van het pure fietsen en een erg mooie omgeving langs de grens richting Denekamp en Oldenzaal over heuvelachtig terrein.
Je ziet met z’n drieën vaak meer van de omgeving als in een grote groep, roofvogels, mooie landhuizen in een erg mooi landschap. Paasberg, Tankenberg.
We rijden achter elkaar in een treintje kop over kop, de wind eerst nog van opzij maar in de waaier gaat het toch erg goed met ons drieën.
We hebben het er met zijn drieën over dat fietsen in een kleine groep eigenlijk best erg leuk is. Duidelijk is dat we geen spijt hebben dat we verder zijn gegaan.
Na Oldenzaal hebben we regelmatig de wind lekker in de rug en rijden gereserveerd maar best snel naar de tweede pauze.
Hier treffen we een grote groep van CC’75 met enkele bekenden uit het gezamenlijk overleg met de tourclubs uit de regio.
Even lekker weer een kop koffie en de rest van mijn proviand, Gardus slaat toch maar een appeltaartje naar binnen, zo’n tocht vreet ook energie.
We vertrekken voor het laatste stuk naar Enter/Rijssen.
Het gaat goed maar we beginnen wel te voelen waar we mee bezig zijn, zelf de oorsterke Gardus zegt dat hij toch wel zijn benen voelt en gaat meteen 36 km/uur rijden. Ik begin te grinniken, een normaal mens zou het dan iets rustiger aan doen en roep dan ook maar eens weer, Gardus kallem an!
Nog even het rotstuk over de klinkers bij het kanaal, maar dat gerammel is toch wel ergens goed voor, je zitvlak wordt weer gemasseerd en de beentjes voelen weer goed aan voor het laatste stuk.
Achter Enter wijst Frank ons nog waar hij als jongen is opgegroeid en neemt afscheid voor de Jagersweg. Gardus en ik pakken nog snel iets te drinken bij de laatste post en rijden het laatste stuk naar huis.
Ondanks alles toch een van de betere tochten, mooi weer, mooi landschap en het gevoel iets gepresteerd te hebben. (Voldaan heet dat.)
Gardus en Frank, bedankt het was leuk.
Henk van Pijkeren
Geef een reactie