Van Gerrit Wessels

LBL is voor de toerfietser “moet je een keer gedaan hebben”. Was het dan ook al jaren van plan. Wil  je een mening kunnen vormen, zul je het moeten proberen en ook een gelegenheid om het verschil met de “Ronde van Vlaanderen” te beoordelen.

LBL vind ik zelf zwaarder dan de Ronde van Vlaanderen . De RvV met zijn fameuze beklimmingen, vaak vanuit het vlakke doemt er in het Vlaamse land een puist van een hobbel op, je worstelt naar boven, even uitpuffen en op weg naar de volgende kuitenbijter.

LBL is de hele dag klimmen en dalen, lange valse stukken plat, met daartussen de uit RvV gekopieerde irritante bobbels der natuur, die in LBL net iets langer zijn.

In Wim Jansen (WJ) hadden we een nestor in het gezelschap. WJ heeft LBL talloze malen onder de wielen heen getrokken. Wel is het oppassen met de adviezen van WJ, want hij is graag bij de eersten boven.

Vraag uit het peloton: “Wim wanneer komt de “Wanne” ? (ook zo’n lekkere 30×27…..), volgens WJ over 20 km, maar dat blijkt minder dan de helft te zijn. Evengoed, de raadgeving van WJ om vooral in het begin het kruit mondjesmaat te verschieten, klopt als een kanon. De rookies (Bart en Bernd) vergissen zich in de lengte en de zwaarte van de tocht, in het begin stoven ze omhoog, “gaat lekker vandaag”. Later op de dag zien we ze nederig het hoofd buigen voor de oudjes (en met name voor het 67-jarige wonderkind Jan Heerink). Jan vindt het allemaal wel meevallen, met hangen en wurgen kan ik hem volgen op de >10% stukken.

Het zonnetje schijnt de hele dag, heerlijk windje, we rijden door pittoreske dorpjes, verbazende puinhoop in het aandoenlijke rommelig stukje Frankrijk in België. Slingerende asfaltweggetjes, maar pas op !, overal loeren gaten van afgelopen winters. De stops zijn gelukkig keurig verzorgd. 4x kun je een stroopwafel, een Snelle Jelle of een banaan verticaal op weg sturen om de spierfabriek te voeden.Te verdunnen met  Isostar..

Het venijn zit op het einde. Volgens WJ gaan we na de laatste stop bijna vlak naar de “Redoute” (de moeder aller Waalse kuitendestructors), na deze ontbering gaat het 40 km afdalend naar Luik. (tenminste zo verteld ons WJ….).

Aangezien het niet handig is om tegelijk met WJ aan de Redoute te beginnen, wil je als eerste boven zijn, moet er een strijdplan uit de kast. WJ in het wiel op de Redoute raak je echt niet kwijt.

Afgelopen dinsdag lukte het zelfs WIlly niet om WJ te lossen in de Holterberg, wel heeft WJ merkbaar moeite met hele steile klimmetjes, daar ligt wellicht de sleutel om als eerste op de Redoute te arriveren.

Voor de Redoute raken Jan en ondergetekende inderdaad WJ kwijt  op een hele steile klim (>20%). Bovenaan staat klimgeit Lars te wachten, hij vraagt nog of we niet op WJ moeten wachten, “nou, eigenlijk niet….”. Met z’n drieën geven we flink gas. Op eigen tempo (zo nu en dan achteromkijkend….) peddelen we de Redoute op: “appeltje, eitje”.

Het resterend stuk na de Redoute blijkt ook nog eens tegen te vallen. Anders dan voorgaande jaren zitten er toch nog 2x een 15% bult tussen. Daarna is het heerlijk over brede wegen afdalen naar  Luik.

Met de hoge vaart speedbus van Ronnie terug naar NL, in het pittoreske Horst komen we met z’n zevenen bij elkaar. Gezellig buiten zittend nemen we de tocht nog eens door. Het suikergebrek wordt opgelost door een grote plens milkshake, bier, patat en andere vettigheid.

Om half 9 zijn we in Rijssen, voldaan na een mooie tocht.

Wim bedankt voor het initiatief, tot volgend jaar en een advies van deze kant:

op vrijdag rusten en geen bier drinken,

.

 

 

 

 

 

 

 

[whohit]LBL2[/whohit]

 

Gelezen: 26