Auteur: Omar Oumnad
Toerleider(s): Henk Goorman
Groep: P1
Strava link:
Aantal KM: 115
Aantal leden: 11

Verslag: Soms heb je zo’n tocht waarin eigenlijk weinig bijzonders gebeurt. Geen lekke banden, geen valpartijen, geen afhakers, geen spectaculaire sprint, geen extreme afstanden, snelheden of weersomstandigheden, geen flamingo’s of andere vreemde vogels, geen Siberië of Sahara maar gewoon 11 wielrenners in een Twents landschap met veel wind. Het lijdend voorwerp in dit verhaal werd daarom onze toerleider die zichzelf, in 1 kort zinnetje van slechts 4 woorden op het verkeerde moment op de verkeerde plek, degradeerde van toerleider tot toer’lijder’. Het liep als volgt…

Om te beginnen blijkt uit het begin van dit verslag dat de toerleider zijn taak goed heeft volbracht deze rit want er is ten slotte niks noemenswaardigs voorgevallen in de 3,5uur die het in beslag nam om de 115km te voltooien. Om 8 uur verzamelden we ons naast de gebruikelijke P1 stoeptegel bij de Reggehal. Een groot deel van de gebruikelijke P1 groep stond de auto in te laden voor een MTB rit bij onze oosterburen. Zo bleven er 11 mannen over voor een ritje op de racefiets. Op het toerschema stond geen beschrijving van de rit maar al snel bleek dat we niet te ver van huis gingen. Een rondje Twente zou het worden met als hoogtepunt de ‘hooidijk’ vanaf de lange kant.

Via Almelo langs Albergen en om Ootmarsum heen tikken we net de Duitse grens aan en hadden we toch even het gevoel weer dicht bij de andere helft van onze P1 vrienden te zijn. Tot zover dus nog weinig bijzonderheden. Maar toen draaiden we de fameuze ‘hooidijk’ op. Er was wat discussie over hoeveel kilometer we wel niet omhoog moesten. De cijfers varieerden van 3,4 km tot 7 à 8 km. Ik zat inmiddels op kop en dacht verstandig te zijn door rustig aan de, ondertussen steeds langer wordende, beklimming te beginnen. En toen sprak onze toerleider…

“Niet Ónder de Dertig!”

Op zich natuurlijk een volledig terechte uitspraak voor een toerleider van de P1 maar de timing ervan, aan de voet van de hooidijk, maakte het wat riskant. Als trouwe volgers voerden we de snelheid langzaam op en bij elke wisseling van de kop ging het steeds een beetje harder. Al snel reden we in behoorlijk tempo door het glooiende landschap en hoorden we steeds verder achter ons: RUSTIG, RUStig, Rustig, rustiiiiiig… De toerleider betaalde de prijs voor zijn uitspraak van zojuist en moest een gaatje laten vallen. Uiteindelijk hebben we even gewacht om vervolgens de snelheid weer net zo hard omhoog te knallen voor het laatste stukje richting de koffie. Mooi werk!

In de serre van café Bolscher kon iedereen even uit hijgen onder het genot van een kop sterke koffie, nog sterkere verhalen en een fijn stuk appelgebak getrakteerd door Robert die de dag daarvoor jarig was geweest. Uiteraard hebben we een liedje voor hem gezongen… De ruiten van de serre bleven gelukkig net intact. Robert nog bedankt! Na een half uurtje vervolgen we onze weg en moeten we weer aardig opwarmen. De koude wind was inmiddels aangetrokken en we hadden hem lang niet altijd mee. Zoals gewoonlijk rijden we na de koffie altijd een stukje harder dan voor de koffie en met veel zijwind op de vlaktes rondom Langeveen en Vriezenveen was het af en toe best pittig. We waren bijna in Wierden toen we ineens weer tegen de wind in draaiden om ons verder van huis te verplaatsen. Een tikje voor de moraal en de benen begonnen zwaar te worden. Uiteindelijk reden we via nog meer vlaktes rondom Wierden en Notter richting Rijssen.

Een sprintje zat er niet in want de weg werd volledig in beslag genomen door een grote trekker met een nog grotere giertank en een hele brede injecteur. Ik wist inmiddels veel van landbouwvoertuigen want had in de pauze even met Wout gepraat over zijn nieuwe passie: ‘De Trekker’. Terug in Rijssen reed iedereen via een andere weg richting huis en bleef ik uiteindelijk alleen over voor de slotklim in de Arend Baanstraat.

Al met al was het weer een mooie en gezellige rit waarin vooral de toerleider het af en toe zwaar had. Ik begreep van Wim dat het vooral op dit soort dagen met veel (zij)wind voor de toerleider echt wel zwaarder is om continu voorin te zitten en dus minder te profiteren van de beschutting achterin. De boodschap na deze rit is dan ook: Mannen, denk aan de toerleiders! En in het geval van vandaag… Denk aan Henk! En de boodschap voor Henk natuurlijk: ‘Be careful what you wish for!’ 😉

Henk bedankt voor de mooie rit en tot de volgende!

Gelezen: 156