Van: Koos de Boer
WGAM- een terugblik
Even een verslagje betreffende de 130 ATB-rit.
Ik had veel zin in de tocht. Ik hou wel van een uitdaging. Ik had al eens een beetje rondgevraagd en de reacties, die ik kreeg, was dat het nauwelijks te doen was, veel te ver, gekkenwerk. Daar moet je het dan mee doen.
Ondanks al deze zwartkijkerij, besloot ik het er op te wagen. Wie niet waagt, die niet wint nietwaar? Alles de avond ervoor klaargemaakt (gps-route geladen, banden op spanning en de ketting gesmeerd) en kwart voor zeven het bed uit. Nog even mijn eega gewaarschuwd, dat ze haar mobiel bij de hand moest houden. Als het niet meer ging, kon ik haar nl. bellen om me op te laten halen. Buienradar nog even gecheckt: ergens laat in de middag kon het gaan regenen. Dat was niet iets om je druk over te maken.
Dus zo rond 20 voor acht naar het Mölke gefietst om me in te laten schrijven. Ik wist niet, wat ik daar aan zou treffen, ik dacht erover om alleen te fietsen of met de categorie recreatief mee te gaan. Na de inschrijving zag ik Herman B. zitten en besloot even met hem te overleggen wat hij ging doen. Het bleek, dat hij samen met Harry de tocht zou gaan rijden. Ik kon daar zo bij aansluiten. Herman kennende: dan ga je het zeker halen. Dus dit was een goed begin.
We hebben ons met zijn drieën aangesloten bij de recreatievelingen (totaal 9) en reden om twintig voor 9 weg.langs de Regge. Het eerste stuk was welbekend: het park, Opbroek (Hermans geboortegrond), Rijssense veld, Apenberg, Beuseberg en daarna de eerste stop bij ons welbekende Toontje. Alles prima verzorgd: krentenbollen, bananen, thee en koffie voor de inwendige mens. Algauw werd het sein gegeven, dat we verder gingen. Nu volgde een groot gedeelte van de blauwe ATB-route van de Holterberg. Na de eerste klimmetjes en het stuk asfalt, stelde Herman voor om samen te gaan rijden. (We hebben hiervoor wel een klein stukje afgesneden, de recreatievelingen zouden ons wel inhalen). Dus wij tweeën vooruit naar de tweede verzorgingspost. Ook daar was alles prima in orde en konden we onze verbrande calorieëen weer aanvullen. Daarna vertrokken Herman, Harry (die inmiddels met de recreatievelingen was gearriveerd) en ik vertrokken voor het derde gedeelte. Dit gedeelte bij Hellendoorn is erg mooi, mooie klimmetjes (pfff), maar verder prima te doen.
Via een vlak gedeelte kwamen we bij het stuk Lemelerberg aan. Bij de eerste kruising, liepen er op mijn gps 2 lijnen door elkaar. In overleg met anderen besloten we linksaf te gaan. Dat bleek de goede keuze.
Algauw kwamen het spandoek Verzorgingspost tegen. Ik zag niemand en vond het wel een beetje vreemd. Volgens mijn GPS rechtdoor. Dus doorgefietst. Tsja, zo liepen we de derde verzorgingspost mis.
We reden hier op een mooie ATB-route en volgens Herman wel de mooiste van Nederland. Ik kan dat volledig beamen. Mooie paadjes, mooie afdaling (soms wat wortels, dus oppassen), een zeer pittige klim (Archemerberg), dwars door een kapgebied. Prachtig. Ik kende deze route niet, maar voor elke serieuze ATB-er een echte aanrader! Veel technische stukjes, waarbij Herman nog wat aan grondonderzoek deed. De resultaten hiervan waren positief en we konden ongestoord weer verder. Zonder de GPS waren we hier hopeloos verdwaald. Maar altijd hadden we op tijd in de gaten, dat we fout gingen.
Langzamerhand begonnen we hongerig te worden. Maar Herman hield de moed erin. Na elke bocht: nog even dan zijn we bij het restaurant. We waren ondertussen in Lemele gearriveerd en nog steeds geen restaurant of camping. Na overleg met een tourgenoot kwamen we erachter, dat we de verzorging volledig gemist hadden. Terug gaan is ook wat, dus we besloten door te fietsen. Het vocht, dat we bij ons hadden, hebben we toch nog wel even met elkaar verdeeld.
Ondertussen was de regen wel gekomen, dat betekende jasjes aan en verder.
Nadat we Henks, Ronnies en Brigittes routewijzigingen hadden opgevolgd, kwamen bij het laatste verzorgingspunt aan. Ondertussen hadden de recreatievelingen ons weer ingehaald. Die hadden de noordelijkste verzorgingspost niet gemist.
Nu was het nog wel even tikken, hoewel de beentjes wel moe begonnen te worden. Nog zon 18 km en toen arriveerden we bij Waypoint, waar we enthousiast begroet worden door Jannie en we onze beloning: de volledig gevulde bidon, kregen.
Als afsluiting naar het Mölke, waar we alledrie de complimenten in ontvangst mochten nemen. De pasta met een Radler gingen er wel in na zon tocht.
Wat leer je nou van zon dag? Perfecte organisatie, spandoeken met verzorgingspost serieus nemen, 130 km op de mountainbike is prima te doen, GPS-toestel beter vastzetten! Als beloning: terugkijken op een mooie dag, heel veel voldoening, weten dat je een broek hebt met een te dunne zeem. (Ik heb ergens wat blaren geloof ik) en 1 verzorgingspost kun je rustig overslaan. Gezellige tocht met dank aan Harry en Herman. Al met al een hele mooie dag.
Cijfers: 130 km, gemiddelde 19.6 km/uur.
(De recreatievelingen reden voor mij net iets te hard. Verbeterpuntje voor volgend jaar?)
[/one_whole]
Iedereen fantastisch gedaan!!!!! Petje af!!!! (maar dat had ik de meesten persoonlijk ook al wel verteld)
Volgend jaar wil ik ook graag meefietsen, want het kriebelde wel hoor; vooral ook door het práchtige fietsweer!!! Moet er natuurlijk wél voldoende hulp zijn, zodat ze me kunnen missen bij de organisatie… Maar wie dan leeft, wie dan zorgt 😉
In ieder geval een mooi vooruitstrevend doel om aan te werken!!!
Dus Joke, tot volgend jaar 😉
Hallo Koos, Herman en Harrie.
Gefeliciteerd, geweldig goed van jullie.
Dat is nu de essentie van de WAM, 130 km mountainbiken, een dag afzien als een beer maar dan heb je ook iets gepresteerd!
Hier wordt over gepraat en dat is nou net wat de bedoeling is, jullie hebben wat neergezet. TOP!!!!!
Henk en Jannie
Heren,
Herman, Harry en Koos,
Geweldige prestatie, ik ben jaloers op jullie. Ik heb de hele week zitten dubben.
wel, niet, wel, niet, en uiteindelijk toch niet gedaan. Nu ik het verslag lees heb ik zeker spijt dat ik niet gegaan ben net als Koos gewoon doen.!!!
“Vake biej te bange”is hier erg van pas. TOP heren, misschien tot volgend jaar.
Joke
Koos, mooi verslag. Je ziet wel, het tempo maakt de tocht zwaar. Als je op je deelnemerskaart had gekeken, dan had je bij die 2 gekruiste lijnen gezien dat je niet linksaf maar rechtdoor had gemoeten. Door het missen van de 3e verzorgingsponst (heerlijke broodjes, koffie, bananen etc.) is jullie tocht nog zwaarder geworden. Daarom zagen we je ook een berg macaroni opscheppen. Zo trek je de calorietjes weer recht. Zou zeggen, blijven spinnen op woensdagavond en volgend jaar doe je het fluitend nog een keer.