Posbank (not) – T1

Van: Erik Borghuis

We kozen vandaag voor T1, want we hadden een mooie rit in het vooruitschiet naar de Posbank. Met zo’’n 13 man op stap. Berend is vandaag geen zekerheidje, want hij geeft al bij de start aan dat niet helemaal fit is. De lucht is blauw, het zonnetje voelt lekker, wel is er wat wind. Wat wij op dat moment nog niet weten is dat de rit vol incidenten zal verlopen.

De toerleider vertelt mij dat de geplande rit toch wel 140 kilometer zal worden. Met de vaste kilometers vanaf Nijverdal is dat even slikken. We rijden richting Maarkel, en vervolgens richting Almen. Ik rij op kop en we rijden een weg in, waarvan een verkeersbord mij zegt, dat de weg afgesloten is. De toerleider geeft aan; rijden. Na een 1 kilometer ligt er een berg zand over de weg, waar we echt niet zonder af te stappen langs kunnen.

Wanneer we iedereen wij bij elkaar hebben zetten we koers richting Zutphen. Ik rij wederom op kop nu met Geert. We passeren een boer, die de koeien het weiland in stuurt. Er wordt door een aantal leden nog geschreeuwd: “pas op, touw over de weg, rustig”. Echter voor ik en Geert het weten, belanden wij bijna in het touw dat over de weg gespannen is. Terwijl op dat moment net de koeien bezig waren om de weg over te steken. Met een snelle manoeuvre  schiet ik snel onder het touw door voor de horde koeien mij bijna onder de voet loopt. Kearl, kearl, det ging nog mear net good.

Wederom vervolgen wij onze weg u richting Bronkhorst. Het warme zonnetje heeft plaatsgemaakt, voor een wolkenrijke hemel. Terwijl de wind steeds verder aantrekt. Ook wordt het verderop nu steeds duisterder. Ik hoop dat wij het tot de koffie droog kunnen houden. We belanden nu bij het pontje bij Bronkhorst. Het pontje maakt niet echt aanstalten om naar de overkant te komen. Het personeel van de pont is bezig met een inspectie in een klein bootje rond het pont. We wachten een tijdje, maar beslissen toch om niet langer te wachten. We beslissen om niet naar de Posbank te gaan, maar eerst naar de koffie. Berend zegt ons vaarwel en zet koers richting de keuken.

Eerst richting Keijenborg, maar de plannen worden wederom aangepast en rijden nu richting Wichmond. Maar voor wij daar krijg ik een lekke band. Een stevige spijker gooit roet in het eten. Een snelle bandenwissel kan niet voorkomen, dat wij inmiddels de eerste druppels voelen. We spoeden ons richting de koffie. In Baak schuilen wij een paar minuten en komen gelukkig net voor de volgende bui aan in Wichmond (Het Ludgerus Gebouw. Opgericht als school en gaandeweg uitgebouwd voor meer doeleinden zoals gymzaal, bibliotheek, bank, verdeelcentrum van graag en eieren maar bovenal een parochiehuis. We komen het kleine koffiehuis in en blijkt te klein voor 12 personen.
Voor ik ga zitten zeg ik; Jongens we gaan geen oude koeien uit de sloot halen. Er klinkt gelach. Tien van de twaalf nemen naast koffie ook appelgebak. Quint geeft mij bindend advies om mij een stukje te laten schrijven voor TCR. Een enorme eer, die mij voor de eerste keer toevalt. De muziek, die ons ter ore wordt gebracht, is trendy en modern, en wellicht niet voor de nuchtere Riessender weggelegd. Tijdens de koffie is er een lichtflits en we horen een licht gedonder. Blij, dat we binnen zitten.

Met het gebak achter de kiezen zetten wij onze tocht voort. Welk incident staat ons nu te wachten?? Tja, ik ben weer aan de beurt. Net voor de kanaalbrug bij Zutphen beland ik op een tegelpad. De tegels liggen op sommige delen net iets te ver van elkaar. Mijn voorwiel past precies in de groef, waar ik niet meer uit kan komen. Ik slip en voor ik het weet zie ik de straat van erg dichtbij. Hoogmoed? Deze zelfreflectie gaat er bij mij nog niet in. Ik sta snel op en blijk een flinke scheur in het rechterbeenstuk te hebben inclusief wat straateczeem. De schade is beperkt en stel voor om door te rijden richting Riessen.

Kortom; het was een rit vol incidenten. Even denk ik aan het tegeltje, dat bij mij oma altijd hing. “Van het concert des levens heeft niemand een program”.