Van: Gerrit Wessels (redactie website)
Gelukkig komen er wekelijks verslagen binnen, die worden driftig gelezen en over nagepraat. (Annelies een verslag is nooit te laat!!!) Wel zijn het altijd (hoe logisch) verslagen van slagers die het eigen vlees keuren. Altijd leuke opbeurende verslagen, waarbij de TL de credits krijgt en zo nu en dan een veer geschoven krijgt, daar waar de zon nooit schijnt. Om toch wat objectiviteit te krijgen, is de redactie van plan om (zonder vooraankondiging) dit jaar met alle groepen een keer mee te fietsen. Nu de conditie van het redactielid bijna op Marmotte nivo is, werd vanmorgen bij het opstaan besloten om een redactioneel bericht te wijden aan de P1. Mijn eigen groep (P2A) ging met TL R.Klomp op pad, maar die begint op vrijdagavond al rond te “appen”, dat het vooral een rustige tocht zal worden, daar zitten de benen niet om te springen, na een week met alleen maar regen. Dus een win-win situatie om aan te sluiten bij de P1. Ik ga bij de P1 tegel staan en je krijgt direct te horen of je P1 ambities hebt, blijkbaar wordt de P1 hoog ingeschat en zo hoort het ook. Gerrit Tijhof komt even langs om te zeggen dat zijn medische controles goed zijn verlopen, mooi begin, gezondheid is alles.
Om niet geheel voor verrassingen te komen staan, nog wel even geïnformeerd bij de TL waar de rit naar toe gaat. “Staphorst 126 km ” is het antwoord van Geert Averink, (TL van Dienst). Een snelle, achteraf foute inschatting, leert dat dit dan een vlak ritje zal worden over met name asfalt wegen, dus weinig bochtenwerk (bochtentechniek is dramatisch van ondergetekende). Eenmaal vertrokken, merk ik direct op dat er maar weinig 50+ in de groep zit. Anton Janssen, Hans Poortman, Wout Klink zie ik niet, gelukkig wel Henk Goorman, enig mededogen moet dan van zijn kant komen, mocht het tempo uit de pas lopen.
5 jaar geleden reed ik voor het laatst mee met de “P”, na de ontdekking van melanoom, de operaties die volgden en nog steeds de half jaarlijkse controles, begon 5 jaar geleden een periode van fysiek ongemak en mentale zorgen. Vandaag zijn we een dagje op het oude nest, terug van weggeweest. Het is wel een totaal andere samengestelde P. Niet veranderd is de mentaliteit, stevig doorrijden en niet zeuren.
We vertrekken met 12 man. Direct merk ik al op dat er veel gekletst wordt, tegelijk scherp gestuurd en een tellertje dat minder dan 30 aangeeft, is geheel overbodig. Sommigen begroeten mij met iets in de trant van: “Dachten we van die oudjes verlost te zijn, zitten we met Wessels opgescheept”.
In een aantal dingen verschilt de P1 met (zover ik nu kan bepalen) met andere groepen. De toerleider is de enige die iets roept over snelheid, maar dan alleen als het eerste cijfer 4 is op de teller. (Gerwin Voortman is van mening dat voor de pauze de 40+ wel een paar keer aangetikt moet worden, dat doet hij dan ook nog eens op het binnenblad, zucht….). Verder valt ook op dat er ook bij de P1 er niveau verschillen zijn, een aantal (de allerjongsten), zijn gemiddeld sterker, het tempo varieert wel, maar dit gaat min of meer automatisch. Ik zit op kop even opgesloten tussen Gerwin en Geert, dat is onhandig, na een oversteek van een drukke weg, navigeer ik me achter Paul vd Belt, dan rij je achter een windscherm van 500W, dat scheelt enorm. Ook raar is dat op klinkers het tempo subiet mega omhoog schiet, zo nu en dan breekt de groep en al pratend, zonder een wanklank, komen de achterblijvers weer aansluiten. Permanente achterblijvers bestaan niet, ze rijden samen het gat zonder problemen dicht. Mooi achter Paul blijven, dan blijft het lampje branden. Bochten worden scherp genomen, voor de pauze is het traditie om niet vol aan te zetten, dat wordt bewaard voor na de pauze.
Opvallend blijft toch, dat het praten onderling gewoon doorgaat, tijdens de bochten, alleen de mannen op kop, praten wat minder, de rest kakelt ongeacht de snelheid gewoon door, waarbij tussen het praten door voortdurend ook de veiligheid op dezelfde toonhoogte wordt meegenomen. Iets van: “Lekker weertje vandaag, pas op drempel, morgen wordt het nog beter, let op scherpe bocht”
Geert Averink is het prototype van de nieuwe generatie TCR GPS Toerleider. Op de retorische vraag of hij heeft voorgereden, antwoord hij: “Uiteraard niet, geen tijd voor !” Door gebruik te maken van GPS, Basecamp en Google Earth loodst hij de groep over weggetjes, sluizen, bruggen en bruggetjes, die we bij TCR nog niet eerder hebben aangedaan. Dit verbaasde mij vandaag nog het meest. Een “Nijland moment” doet zich 1x voor op een klein stukje onverhard, de groep is gewend aan “niet voorgereden routes” en vindt het de normaalste zaak. Geert doet het voortreffelijk, met luide en duidelijke aanwijzingen navigeert en leidt hij de groep over de route. De koffie is bij een truckers café, bij aankomst vertrekt een groep oude Scania’s. De overgebleven broodjes en eieren worden door de kroegbaas aan ons geserveerd, de koffie is 2 euro per stuk en zeer goed te consumeren, we vertrekken na een half uurtje, nageroepen door de huisbaas met het verzoek nog eens een keer langs te komen, gezien de gezelligheid. Blonde Paul trekt de aandacht van een dame van 2x zijn eigen leeftijd, maar intimiteiten vinden niet plaats.
Vlak is de route niet, de Lemelerberg, Luttenberg en Holterberg ontbreken niet. Ook geen gedoe van “we moeten door de hele Holterberg”, nee, 126 km is de bedoeling, dus na de Duitse bocht via de Ligtenbergerdijk naar huis. Met 12 man is het toch wel heerlijk fietsen, je komt regelmatig op kop, maar de groep is lekker compact en je hoort en ziet de TL altijd.
Conclusie: P1 is het vlaggeschip van TCR, tempo hoog, veel aandacht voor elkaar, de focus op fietsen en zo geconcentreerd mogelijk. Geen moment van onveiligheid ervaren. In de groep een aantal gasten die je de toekomst van TCR mag noemen. Die zien we over enige jaren in het bestuur, leden met passie voor fietsen en opgegroeid met nieuwe media.
Heren, bedankt voor de leuke ochtend.
Geef een reactie