Van: Gerrit Wessels

Overzichtskaartje – track

Bij de Sporthal staan meer dan 20 leden bij de stoeptegel P2. Van links en rechts wordt mij de hand gedrukt en gefeliciteerd met de titel “Opa”, sommigen vinden het bijzonder leuk om het woord Opa krachtig uit te spreken. Helaas, voor Henrico, gaat Opa niet langzamer fietsen. We vertrekken met 25 leden, Opa Wim Jansen biedt aan om de groep op te delen. Ronnie wordt de TL van de 2e groep, hij heeft de track ook in zijn toverdoos. Verder heb ik Opa Tijhof in de gelederen, hij is mijn back-up mocht de route daarom vragen. De omgeving van de Posbank is zijn terrein.

Via Zutphen komen we aan de andere kant van de IJssel. We passeren Oeken (bekend van de Opa Ep Kamphuis toertocht “Toer toe Oeken”, ook de “Vrolijke Frans” laten we links liggen.

We komen bij de eerste klim, de Lange Juffer. Uiteraard gaat het tempo omhoog, Bovenaan verzamelen we en na de afdaling en de beklimming naar de Emma pyramide, zetten we koers langs de A50 en komen via het Loenense bos (prachtig stukje natuur) na 75 km bij de koffiestop.

We nestelen ons op het drukke terras, velen nemen een “grote cola”, ik zie appeltaarten voorbij komen en bakken koffie. De stop duurt langer dan normaal, het is gezellig, Als ik de helm op zet, vraagt Opa Bos of het soms gevaarlijk is op het terras.

Er komt nog een ronde koffie met cola voorbij. Afrekenen ? Er ontstaat verwarring, er is af afgerekend…. Geintje, zeker ? Nee, alles is betaald. De dader blijkt de in Loenen geboren en getogen Ronnie te zijn. “Moet een keertje kunnen”. HIj wordt hartelijk bedankt.

We zetten koers (meer wind tegen dan verwacht) naar het fietsveer bij Gorssel, we schepen in met beide groepen en hebben vanaf dat moment de wind echt pal op de kop. Als toerleider vang je bij tegenwind meer wind dan je lief is, zeker als sommigen richting de koppositie  voortdurend versnellen. Oplossing: snel doordraaien, rijden in een groep is vooral rekening houden met elkaar of je neemt een KNWU-licentie, mag je zo hard rijden als je wilt.

Een aantal begint moeite te krijgen met de omstandigheden (afstand en tempo). Je ziet het aan het schokken van de schouders en de vermoede poging om de neus op het voorwiel te krijgen. Niet te lang op kop, behalve Henriette Epo-Bakker, zij merkt de wind niet op, ze  fietst en kletst (altijd gezellig) alsof we de wind in de rug hebben,  ik zie een jonge kerel naast haar op kop rijdend, vertwijfeld naar haar kijken, zijn benen geven het op tegen dit vrouwengeweld, bij het commado draaien, staan de trappers direct stil, hij schudt het vermoeide hoofd, zelfvertrouwen geknakt.

[whohit]posbank[/whohit]

Aangezien een stel het einde van het Latijn al een paar keer doorgenomen hebben, vermijden we de Middeldijk en komen compleet Rijssen binnen.

 

Gelezen: 55