Auteur: Henk Kastenberg
Toerleider(s): Wim van de Noort
Groep: T3
Aantal KM: 95
Aantal leden: 7

Verslag: Hoogmoed komt ten val.
Het is maar een variatie op een bekend gezegde. Deze morgen kon ik slechts de eerste helft van de tocht actief meebeleven omdat voor mij op de tweede zaterdag in september traditioneel een najaarsoefening staat gepland met de dienstkameraden. Dit jaar voor de 42e keer. Ik kon dus niet ontbreken op het appel.
Onze tourleider Wim van de Noort meldde zich deze morgen met de woorden: Uw centurio meldt zich! De overige zes T3-ers keken elkaar aan en vroegen zich af of Wim na de vorige week zich niet te veel ging verbeelden. We fietsten weg richting Holten. In Holten moesten we voor de overweg wachten. Er kwam een man op mij af en zei tegen mij dat hij een groep vrouwen verwacht had die hem achterop kwamen maar het bleken mannen te zijn. Hij verzuchtte dat we luidkeels gekakeld hadden. Ik vertelde hem dat onze tourclub iets meer is dan fietsen. Wim stuurde ons door Holten en het ging richting Dijkerhoek. Iedereen kende de bestemming: Landgoed De Haere bij Wijhe. Dat hadden we vorige week besloten omdat de tweede zaterdag in september Open Monumenten dag is. We verwachten dat het landgoed inclusief de IJssellinie te bezichtigen waren. Dat bleek niet het geval te zijn. De bunkers van de IJssellinie waren niet te bezichtigen maar het Landhuis was beschikbaar als koffie adres. Met de wind in de rug reden we in een strak tempo langs de maisvelden. Wim was als aanvoerder zo in zijn rol dat hij een verkeersbord over het hoofd zag. Midden in Dijkerhoek konden we niet verder. Het was zelfs niet mogelijk om een pad te vinden om de hekken heen. We moesten terug en over zandpaden om weer op de route te komen. Op een van de paden had ik het geluk om in het mulle zand niet onderuit te gaan. Marinus sprak de wijze woorden; Hatte duurtrenn. De omgeving was erg mooi. Veel bossen met loofhout en boerenland. Gras en mais wisselden elkaar af. Na ruim 40 km zagen we de borden met Landgoed de Haere en IJssellinie. We reden een breed pad op. Een van ons riep: De Russen! Op dat moment dook Wim op zijn gepanserde wielerfiets de bosjes in om dekking te zoeken. Daarbij ons bevelend: Zoek dekking! Maar zo het goede Nederlandse militairen betaamd staan ze hun commandant schateren uit te lachen. Wim kroop uit zijn dekking achter een grote paddenstoel vandaan met in zijn helm een mooie vossen camouflage bladeren. We konden Wim troosten door op te merken dat een Duitse schrijver al eens had geschreven: Generaals sterven in bed.  De bijgevoegde foto’s tonen aan dat T3 deze morgen het monument met daarin veel moderne kunst niet heeft overgeslagen. Vervolgens werden de bunkers bekeken die helaas niet te betreden waren. Met het pontje werd de IJssel over gestoken. Via Deventer ging het met tegenwind richting eigen keuken.

Wim bedankt.

Gelezen: 55