TdRClassic – T3

Van: Henk Kastenberg

Maar zo bont als tijdens de TdR classic hebben wij het nog niet gemaakt. We stonden op het plein van Reggesteyn aanvankelijk met 17 mannen. Jan Meerman was ook van de partij,maar hij droeg de kleding van de tourclub niet omdat hij van plan was om stukken van de route mee te rijden. Jan Bakker was onze toerleider en samen met hem werd er democratisch besloten om 85km te fietsen.Klokslag half negen fietsten we weg. Wie de opdracht gaf is niet bekend. Maar het bleek al snel dat we als een stel rebellen zonder toerleider op pad waren. Wim van de Noort en Dinant Koster fietsten op kop. Op vragen uit de groep waar de toerleider zich bevond kwamen verwaaide antwoorden. Hij zou zich ergens achterin de groep schuil houden tot we buiten Rijssen waren. Toen we halverwege Holten overstaken hadden we een groep van 15 personen. Jan Meerman had inmiddels zijn eigen weg gekozen en Jan Bakker was in geen velden of wegen te bekennen. We doolden dus als een kudde zonder herder. Wim nam de verantwoordelijkheid voor de wissels aan kop en anderen riepen luidkeels als we van richting moesten veranderen. Dat maakte geen al te beste indruk op onze gastrijders. Zo had Peter Schoemaker zijn aanstaande schoonzoon Egbert meegenomen. In de heuvelzone tussen Holterberg en voet Sanatoriumlaan bleven er schapen achter. Het duurde vele kilometers voor de kudde weer compleet in actie was. Wim kwam bezorgd informeren hoe zoveel onrust in de kudde kon ontstaan. Er waren er onder ons die hij nog niet aan kop gezien had. In het vlakkere gedeelte naar het koffieadres in Lemelerveld draaide het beter. We hadden voor het eerst dit jaar een prachtige dag om te fietsen. De mouwtjes gingen tijdens de koffie in de achterzak. Fietsen werden waar mogelijk met een slot aan elkaar verbonden, gezien de ervaring van afgelopen jaar. En dan verschijnt als eerste Jan Meerman om de laatste kilometers tot de koffie mee te fietsen en bij de koffie duikt plotseling onze toerleider Jan Bakker op. Een Duitser zou zeggen :”Wie ein Fantom!” Natuurlijk moest Jan vertellen waarom hij onze groep niet aangevoerd had. Het bleek, dat hij bij het vertrek zich nog een keer had overtuigd van het feit, dat er geen T3-er achtergebleven was. Vervolgens ontdekte hij dat de kudde zonder eigen herder vertrokken was. Hij stelde voor om het eerste gedeelte als niet gereden te beschouwen. We vertrokken na de pauze met onze aangewezen toerleider. En de rust keerde ogenblikkelijk in de kudde weer. Dat duurde echter niet lang. Op het hoogste gedeelte van de essen bij Luttenberg bleek opnieuw dat Jan een speciale relatie met melkkoeien onderhoudt. Midden op de weg stond hem een prachtige zwartbonte dame op te wachten. Nadat ze het asfalt voorzien had van een mooie vlaai schreed zij statig naar het gras in de berm. Jan keek haar diep in de ogen en sprak haar met liefde toe. De rest van T3 had zich als echte cowboys opgesteld. De zwarte dame begreep wat ze moest doen en ging door een grote opening in het prikkeldraad weer naar haar vriendinnen, enigszins weemoedig nagestaard door onze toerleider. De techneuten van T3 zouden de wei wel even afsluiten. Marinus Schulenburg pakte op ferme wijze de draad vast. Hij kwam er te laat achter dat hij aan de oplader zat. Zijn haren staken door de helm naar buiten en onze Marinus was bijna geelektrokruteerd. Grote blijdschap in onze groep dat we nu een echte E-rijder hadden. Dit gaf stof tot praten en binnen de kortste keren reden we in de Holterberg. Het is erg prettig om te weten dat het je bij T3 gegund wordt om als laatste boven te komen. Dat maakt het laatste gedeelte van deze classic tot een waar genoegen. Het is wel komisch om te bedenken dat we de TdR classic fietsen voor de voedselbank en zij die het niet nodig hebben de tocht afsluiten met een lekker broodje hamburger.

P.S. Excuus voor de late publicatie. Mijn internet lag eruit.